‘Als smaragdhagedissen niet meer weg kunnen en je wilt ze pakken, doen ze hun bek open, dan zwellen ze op, om jou bang te maken, omdat zij banger zijn dan jij. Het enige dat zij kunnen doen is proberen jou de stuipen op het lijf te jagen. En als jij niet weet dat ze zachtaardig zijn, dat ze niets doen, dat het maar schijn is, raak je ze niet aan’.
Bron: Niccolo Ammaniti
Jij, kleine vechter, bent als die smaragdhagedis. Op je tweede jaar naar Nederland gekomen van uit Zuid-Amerika. Van je voorgeschiedenis is weinig bekend.
Het wordt meer en meer duidelijk dat je zwaar beschadigd bent. Je bent nu bijna zes jaar. Je kunt nog niet praten en stoot alleen maar klanken uit. Soms klinken ze lief, vaker gaat het over in het gebrul van een dier in nood. Meestal gebeurt dat als men te dicht bij jou in de buurt komt en jij dat op dat moment niet kan handelen. De klanken die je uit, gaan vergezeld van slaan en schoppen. Soms bijt je ook of spuugt.
Heel soms gaat jouw deurtje open en hebben we even écht contact. Vandaag was zo een dag.
Jij lag op de grond in mijn praktijk, op je buik, spelend met Playmobiel. Ik kwam naast jou liggen, vroeg of dat oké was, legde heel licht mijn hand op jouw arm en wachtte. En plots, uit het schijnbare niets, legde jij jouw hand op mijn hand. Hoe lang hebben we zo gelegen? Ik weet het niet. Een minuut, vijf minuten? Het maakt niet uit. In dat moment gebeurde alles waar jouw lieve ouders en ik zo op hopen. Verbinding voelen, weten dat jij even hebt gevoeld dat er mensen zijn die je lief hebben en niets anders willen dan dat er rust mag komen in je lijf. Pas dan zul je je kunnen openen.
Heel vaak vraag ik me af waarom het leven jou dit heeft gebracht. Dan spat de onmacht uit mijn oren. En op zo een dag als vandaag breng je mij heel veel troost en hoop.
Diep vanbinnen kan ik voelen dat wij niet jou, maar jij ons heel veel te brengen hebt. Jij maakt ons opnieuw bewust dat groot geluksgevoel in gang kan worden gezet door iets heel kleins.
Het wonder van aanraken
Carla van Wensen
www.carlavanwensen.nl