Intuïtie laat zich minder makkelijk omschrijven. Het is je innerlijk weten. Opgeslagen (onbewuste) kennis in de lichaamscellen. Doorgegeven via de familielijnen of via het collectief bewustzijn. Intuïtie is ‘iets’ dat je voelt. We hebben het allemaal -die situatie die je binnenstapt en je voelt dat de spanning om te snijden is, al weet je niet waarom- ernaar luisteren doen we bijna niet meer. Al jong leren we dat ‘meten weten’ is, en bewezen zaken logisch zijn en dus waar.
In mijn werk ontmoet ik ouders die de grip verloren hebben. Op hun kind, op de situatie en op zichzelf. Twijfel, door gebeurtenissen en de meningen van anderen. Opgedaan in hun eigen jeugd of in het nu. Ook de stroom aan informatie via de (social) media draagt bij aan het wankelen. -Wat is goed om te doen?- En zo wankelt het kind mee.
Ik vraag ouders om samen met hun kind te ontdekken wat wél werkt. Luisteren. Bewegen. Spelen. Stoeien. Niets verlangend. Niets moetend. Oren en ogen dicht voor de vele kennis die er is. Wat heb jij/hebben jullie nodig om (weer) stevig te staan? Letterlijk en figuurlijk.
Samen-Zijn. Opmerken wat er gebeurt in je lijf en opborrelt in je brein. Het levert zoveel moois op in de basis. De basis van waaruit het kind zich ontwikkelt.
Intuïtie is krachtig. Mag het er weer bijhoren?