Al testend komen we uit op een traumamoment in de baarmoeder. Wanneer ik hardop vraag in welke maand dit was, en jouw spieren verzwakken bij de zevende maand, vallen de kwartjes. Niet bij jou. Wel bij je ouders. Vol verwondering kijken ze al die tijd mee naar dat wat we aan het doen zijn. Je vader geeft aan heel emotioneel te zijn en even tijd nodig te hebben. Ik zie zijn tranen. Voel de golf van emoties opkomen. En jij voelt het ook. ‘Wat is er?’
En zo kom je erachter dat jullie een ernstig auto ongeluk gehad hebben. Papa, mama en jij in mama’s buik. Opeens was er een andere auto op jullie weghelft. De klap was gigantisch. Je moeder vertelt dat ze even buiten bewustzijn is geweest . Toen ze weer kon denken, zag ze dat de zijkant van de auto verdwenen was en papa op de weg naast de auto lag. ‘Ik zat nog in mijn stoel, wilde naar hem toe maar kon niet uit de gordel komen. Ik weet dat ik heel hard heb gegild.’
‘Waarom hebben jullie dit nooit verteld?’ Vragend kijk je je ouders aan. ‘Zijn er foto’s van? Weten opa en oma ervan?’ Je moeder blijft stil. Je vader kruipt zwijgend naast je op de behandelbank. Zijn gespierde arm om jouw heen. Jij hangend tegen zijn lijf. ‘Ik vind het zielig voor je, pap’, zeg je.
Beetje bij beetje zie ik bij jullie de ontlading. Een traan, een lach en zuchten. Jij blijft maar zuchten. Alle niet-begrepen opgebouwde spanning in je lijf zoekt een uitweg. En je vader zucht mee.
Wat een impact heeft dit gehad, voor jullie alle drie, en wat een impact heeft het nog. Bij jou en bij je ouders.
De onverwerkte opgeslagen herinneringen zijn als dat wondje waar een korstje op is gekomen maar niet goed genezen is. Steeds als er iets gebeurt wat voelt als de situatie van toen, ook al is de situatie heel anders, wordt het wondje weer opengekrabd. De angst en de buikpijn die je voelt, zijn instinctieve overlevings- en beschermingsreacties. Want dat wat er was, was zo heftig − dat mag nooit meer gebeuren.
Dit speelt niet alleen bij jou. Het speelt ook bij je ouders. Ook zij hebben deze gebeurtenis nog niet verwerkt. Het maakt dat ze je onbewust te hard beschermen, uit angst je te verliezen. Jij voelt dat feilloos aan, al kun je niet begrijpen waarom. Het wordt aangejaagd door dat wat je hoort, ziet, proeft, ruikt, (aan)voelt en weet, ook al kun je het niet weten. Het is een natuurlijk fysiek-logisch gegeven, als gevolg van jouw sensitieve jonge lijf in ontwikkeling. Het is jouw autonome zenuwstelsel dat de omgeving blijft scannen op gevaar dat zomaar kan opduiken. Net als die auto van toen. Een ware uitputtingsslag.