Opgegroeid in een warm gezin, waar het motto was ‘zeg maar niks, dan maak je het alleen maar erger’. Dit werd gezegd uit liefde. Ruzie doet de wereld geen goed.
Het is één van de redenen waardoor ik als kind verstikte. Zoveel dingen zien, horen, aanvoelen en er niets mee kunnen. Het stotteren zit in mijn familielijn. En zo bleek, -ook voor mij- één en één is twee. Handenwrijvend van geluk ging het stotter-gen met mij aan de haal. Het vloeiend spreken werd een opgave. Het bracht verdriet, onmacht en maakte mij tot makkelijk pestdoelwit.
Terugkijkend durf ik nu te zeggen: Wat heeft deze ellende me ver gebracht. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat ik het nodig had om dat te bereiken waar ik nu ben. Maar ook: wat ben ik blij dat er meer aandacht is voor het kind dat het minder makkelijk heeft dan toen: 45 jaar geleden.
20 september begint de week tegen het pesten.
Goed zorgen voor de gepeste is zeker van belang. Steun, een schouder om op te huilen. Het is zo belangrijk dat die er is. Maar waar vooral de aandacht op mag, is het kind -en zijn ouders- laten ontdekken waarom hem dit gebeurt. Hem laten ervaren dat door je denken en doen te veranderen, je je anders gaat voelen. Troosten en de pesters aanspreken is stap 1 maar het lost het probleem niet op. Het gaat om de vervolgstappen: het kind ondersteunen en laten ervaren dat het unieke talenten heeft en dat deze gezien mogen worden en gehoord. Hoe eng dat ook is.
Ook de pesters hebben steun nodig. Vaak ligt hier het hetzelfde mechanisme aan ten grondslag. Waar de gepeste de eigen grens niet kan optrekken – in mijn geval vanuit het geleerde om zo het goede te doen voor de wereld- dondert de pester over deze grens heen. Waarom doet hij dat? Wat voor mechanisme zit hier achter?
Ieder mens, ieder kind is bezig zijn eigen wond van het verleden te beschermen. Het maakt dat elk gedrag een reden heeft. Goed zorgen voor beide partijen is dat wat nodig is.
Kind in evenwicht®