‘Dit is het’, zeg je. ‘Ik voel het. Tjonge. Ik was jong he. Heel jong.’
Sommige gebeurtenissen in je leven echoën zodanig na dat ze je belemmeren in het hier en nu, zonder dat je je dit beseft. Het maakt dat je jezelf op allerlei manieren onbewust saboteert, met belemmerende gedragspatronen of niet begrepen pijn tot gevolg.
Je vertelt dat je de ommezwaai wil maken. De reguliere geneeskunde los wil laten om holistisch aan het werk te gaan. Spannend, want het betekent dat de zorgverzekeraar je behandeling niet meer vergoed. Helemaal op eigen benen wil je verder. ‘Ik sta op de drempel maar neem de stap niet. Het enige dat ik hoef te doen is mijn nieuwe site de lucht in gooien’.
Met het uitkomen voor je andere visie of met het jezelf laten zien heeft het niets te maken. Dat voel je zelf, is te horen aan hoe je het zegt, en te zien aan je stralende ogen. Ook is het wat je lijf je via je spierkracht vertelt. De o-ring test, waarbij je je duim en je wijsvinger tegen elkaar zet en zo een rondje maken, blijft ijzersterk. Ik krijg je vingers niet uit elkaar. Dat betekent dat je het nu eens bent met alles wat je zegt en voelt. Het klopt voor jou vanbinnen. Een zwakke spiertest is een teken van (vaak diep verstopte) stress.
Je bent er dus helemaal klaar voor. Maar waar gaat het dan om? Wat heb je nodig? ‘Innerlijke rust’ antwoord je maar hoe weet je dat? Hoe weet je dat je rust hebt?’ Je wijst je middenrif aan, het gebied rondom de zonnevlecht. ‘Dan is het daar kalm en zacht’.
Op je antwoord, hoe het daar nu voelt, hoeven we niet te wachten. Terwijl je je hand op je buik legt wellen de tranen bij je op. ‘Zoveel verdriet’, zeg je. Je komt er niet achter waarom.
We vragen het weer aan je lijf en komen uit bij jou als dat meisje van drie. Je kon niet anders dan in het midden blijven staan tussen jouw ouders. Twee mensen met verschillende levensvisies. En zo deed je een stapje harder voor de één, een stapje terug voor de ander. Het maakte dat je het zelf nog redelijk goed had en hen niet verloor.
Nu sta je nog steeds in het midden. Op de drempel tussen het oude en het nieuwe. Je lijf heeft geen idee hoe het eigen stappen moet zetten. Gewend aan het aanpassen. Doen wat goed is voor de ander. Je merkt op dat het in alles steeds zo gaat.
Zachtjes ademend met een hand op je voorhoofd en een hand op je buik integreer je de niet verwerkte gebeurtenissen van toen. We zien de spanning wegzakken uit je lijf. Het inzicht is er, de stap zal je nog steeds zelf moeten maken. Maar eerst de tijd nemen dit te verwerken.
Overlevingsmechanismen verdwijnen niet als vanzelf. Ze vragen om gezien te worden, en begrepen. Daarna kan het zijn plek vinden en helen. Het is dit waar de deelnemers aan de lesdagen KIE mee aan de slag gaan. Leren door zelf te ervaren. Eigen overlevingsmechanismen doorzien om zo objectief als mogelijk aan de slag te in de praktijk.
Praten is niet nodig. Het lichaam vertelt het verhaal.
www.carlavanwensen.nl
Afbeelding © Carla van Wensen