Dit praktijkverhaal is geplaatst op mijn Linkedin-pagina en op Facebook waar het veel reacties kreeg, en veel losmaakte. Hierbij de link naar Linkedin om de reacties te lezen. https://www.linkedin.com/feed/update/urn:li:activity:7067467315910455296/
Onze zoon (11) heeft een diagnose zware ASS. Voor ons gevoel klopt het gewoon niet. Heb je tijd?
10 oktober 2022 zagen wij elkaar voor de eerste keer. Je spreekt nog niet, maakt slecht verstaanbare klanken en kijkt mij met je heldere ogen, continu indringend aan. Ook begrijp je alles wat ik aan je vraag. Uit jezelf ga je liggen op de behandelbank. Met deken, kussen onder je hoofd, tevreden luisterend naar de cd van Nijntje.
Vanaf dan start de verwondering over het intense loslaat proces dat je de komende vier behandelsessies bij mij laat zien. Tactile en reflexintegratie zijn de technieken die ik toepas, en je ouders met jou thuis voortzetten. Terwijl jij en ik samen bezig zijn zit je moeder naast je. Samen checken we voortdurend bij jou of we door mogen gaan. En dat is nodig. Het vele verdriet dat er vrijkomt uit je lijf is voor jou bijna niet te doen. Ook al zeg je ‘blij blij’ en ‘door’. Hartverscheurend.
Het bijzondere is dat jij mij aanstuurt. Je pakt mijn handen als je moeder jouw geboorteverhaal vertelt. Je legt ze huilend op je keel, en daarna op je hart. Ik moet ze daar laten liggen tot jij aangeeft dat het genoeg is. Of je vraagt om diepe druk op je voeten en knieën als je moeder vertelt over haar verdriet en onmacht.
De derde keer kijkt Daphne Janssen mee -Kinderarts, werkzaam bij de Kinderzorgkliniek (Dankjewel Daphne, fantastisch dat je dit wilde doen!). Dat je geen ASS hebt dat staat ook voor mij vast. Maar wat is het wel? Het is die keer dat jij uit jezelf je geboorte nabootst. Liggend op je zij maak je je heel klein, druk vragend van mijn handen op jouw rug, om je vervolgens uit te strekken. Keer op keer blijf je dit herhalen waarbij je opnieuw zoveel blijk geeft van verdriet. Wij huilden stil mee en voelden opnieuw dat het goed was. Toen je je handen omhoog stak en riep: ‘hoeraaa geboren’, werd dat gevoel bevestigd.
Het is nu mei. Afgelopen zaterdag zei je uit het niets: ‘Sam niet blaffen. Oren pijn’. Zo vertelde je ons dat het geblaf van jullie hond teveel voor je is. Nooit eerder sprak je zoveel woorden. Je speelt alleen en bent vrolijk van binnenuit.
Inmiddels ben je voor onderzoek in de kinderzorgkliniek.nl. Een aantal fysieke kenmerken en verbeterde onderzoekstechnieken maken dat er opnieuw genetisch onderzoek wordt gedaan. De uitkomst an sich zal voor jouw ontwikkeling waarschijnlijk niets uitmaken. Dat weten je ouders ook. Het feit dat zij gehoord zijn in hun vraag (wat speelt er meer?) en hun zoon echt gezien, is helend. Net als de doorverwijzing naar Kentalis omdat er gedacht wordt aan TOS. Wie weet wat daar weer uit voorkomt.
Dit praktijkverhaal is niet alleen om over de kracht van holistisch werken en reflexintegratie te vertellen. Het is een pleidooi om als zorgverlener te luisteren naar de intuïtie van ouders. Dat vraagt om het loslaten van tijdschema s, of dingen doen die niet in een handboek beschreven staan. Het steunt de ouders, het kind komt sneller op juiste plek en voorkomt onnodig verdriet.