Als je Inademt gaat je buik omhoog en als je uitademt gaat je buik naar beneden’. Hij probeerde het aardig te zeggen. Ik kon voelen dat van deze aardigheid niets gemeend was. Na zes behandelingen ademde ik nog steeds verkeerd. De onmacht spatte uit zijn lijf. Ik zag het gebeuren en schepte er een waar genoegen in.
Daar lag ik, 8 jaar oud, op de behandelbank bij een logopedist. Mijn gezicht stond serieus. Tenminste, dat denk ik, want daar deed ik hard mijn best voor. Daarnaast deed ik mijn uiterste best mijn aandacht er goed bij houden. Expres verkeerd ademen kost enorme inspanning.
Ook al was ik nog maar acht, ik wist: ‘deze man begrijpt me niet’. Gevolg: dwars gedrag. Ik had moeite met spreken. Zeker waar. Daar had ik hulp voor nodig. Ook waar. Wat ik nog meer nodig had daar werd geen aandacht aan besteed of niet gezien. Ik was vaak gespannen, veel vond ik verwarrend: School, de mensen om mij heen, hoe klasgenootjes met elkaar omgingen. Ik had zoveel behoefte aan troost. Mijn spieren verkrampten, mijn keel verstikte, mijn adem stokte. Ik wilde wel praten, het lukte gewoon niet.
Als jong meisje stotterde ik zodanig dat mijn moeder en ik zingend de dag doornamen. De enige manier om vloeiend uit mijn woorden te komen. Nu stotter ik bijna niet meer, al ben ik er nog steeds heel erg goed in.
Vanaf mijn zesde kreeg ik logopedie. Later volgde ik verschillende trainingen om van het stotteren af te komen. Het spreken leverde onmacht op, frustratie en ondermijnde mijn eigenwaarde. Niet kunnen zeggen wat je voelt en bedoelt maakt wanhopig. Om toch uit mijn woorden te komen gebruikte ik andere woorden. Niemand die zoveel synoniemen kent als ik. Het maakte de wanhoop nog groter. Ik zei dingen die ik niet meende, net niet kloppend waren, en niemand die het wist. Van binnen schreeuwde ik de woorden die ik wel bedoelde. Heel vloeiend klonk dat.
Stotteren als alarmbel. Vaak heb ik me afgevraagd waarom ik zo stom ben geweest om mij deze manier ‘van wakker schudden’ te laten toebedelen. Waarom heb ik niet gekozen voor hoofdpijn of buikpijn? Dat is ook niet leuk, maar niemand die het merkt. Inmiddels ben ik er een soort van dankbaar voor.
Thema s als eigenwaarde, bestaansrecht, durven en mogen vertellen hoe ik over dingen denk zijn doorgeworsteld. Ik weet wat me te doen staat in het leven. Ik weet wat me te doen staat als ik stotter; mezelf een liefdevolle schop onder de kont verkopen. Aandacht aan mezelf geven. Iets veranderen in wat ik denk, voel of doe. Het zorgt ervoor dat ik mezelf trouw blijf, waardoor ook het spreken weer als vanzelf gaat.
Soms lukt dat niet. Dan ben ik te moe, of is er iets gebeurd dat te heftig is of te verwarrend. Op mijn stotter-best ben ik wanneer ik te maken heb met autoritaire personen, onrechtvaardigheid of met personen of plaatsen waar een wolk van negatieve energie omheen hangt. Dit gedrag of dit gevoel kan ik (nog) niet begrenzen. Het drijft me bij mezelf weg. Ik (mijn brein) weet wat er anders moet. Mijn lijf kan dat (op dat moment) niet meevoelen waardoor de verstoring in de lijf-breinconnectie blijft. Bewegen en vooral het integreren van reflexmatige bewegingspatronen helpen dan mee om te ontspannen.
Stotteren heeft me heel veel gebracht. Van diepe wanhoop, alleen voelen, echte vriendschap, tot alle kracht en vrijheid in spreken die ik nu ervaar. Het versterkt mij ook in mijn missie kinderen te helpen die worstelen met de thema s hechting, veiligheid en niet begrepen fysieke klachten. Ik leg hen uit dat pijn, emoties, verwarring en bijvoorbeeld stotteren voort kunnen komen uit beschermingsreacties van je brein. Het zijn overlevingsstrategieën. Manieren om te kunnen omgaan met dat wat er gebeurt. Op deze manier met het kind aan de slag gaan levert zoveel op. Ik laat hen ervaren hoe krachtig ze zijn. Iets dat ze vaak vanbinnen wel weten, maar niet durven of kunnen uiten. Doordat er herkenning komt en begrip, maar vooral omdat ze in hun lijf voelen wat er gebeurt, krijgt het kind de regie over zichzelf terug. Het sein kan op veilig. Er komt ontspanning en rust. Het brein kan bijtanken.
#kindinevenwicht #reflexintegratie #masgutova #deikfabriek #stotterendoejenietalleen
Mijn laatste eigen ervaringen met logopedie zijn van veertig jaar geleden. Gelukkig is ook hier veel veranderd en worden lichaamsgerichte interventies vaak toegepast binnen de logopedische behandelingen. Dit najaar geef ik een scholing aan logopedisten en stottertherapeuten. Fantastisch om met deze groep ervaringen uit te wisselen, uitleg te geven over de invloed van het brein en bewegen op het stotteren, emoties en gedrag en hoe je dit op een lichaamsgerichte manier positief kunt beïnvloeden.
https://carlavanwensen.nl/Stotteren-reflexintegratie-en-veiligheid